Dus ook Sander gaat nu als Van Zanten door het leven. Moeder Desiree geeft aan dat dit voor hem een bevestiging is dat hij echt niet meer weg hoeft uit het gezin dat naast Benjamin bestaat uit nog twee volwassen kinderen. De stap van pleegzorg naar adoptie is echter niet heel gebruikelijk. Moeder Desiree: ‘Alle betrokkenen hebben gekeken naar wat goed is voor Sander. Om hem te laten groeien en opbloeien.’
Daarvoor moest regelmatig buiten de lijntjes gekleurd worden en dat verliep niet altijd gemakkelijk. Maar iedereen, van voogd tot rechter, van biologische moeder tot zwemleraar, heeft zich er hard voor gemaakt dat Sander zich optimaal kon ontwikkelen. En Sander heeft laten zien dat hij het kan. ‘Heel knap van hem,’ complimenteert Desiree hem.
Oudste van de drie
Desiree wist als leerkracht van Sander dat het in het pleeggezin waar hij woonde stroef ging. Er volgde een crisisplaatsing en van daaruit een ander pleeggezin. In eerste instantie ging het best goed. Maar na verloop van tijd veranderde dat. Sander was de oudste van drie kinderen. Zijn soms best heftige gedrag werd overgenomen door de jongere kinderen. Om de oorzaken van zijn gedrag te achterhalen volgde het ene na het andere onderzoek, diverse behandelingen en therapieën. Desiree: ‘De behandelingen waren ongetwijfeld prima, alleen werkten deze niet voor Sander. Hij onderging alles als een bang en timide jongetje om na afloop een snoepje als beloning te krijgen van de therapeut.’
Ruimte
Desiree, die met haar gezin al ervaring had als logeeradres voor kinderen, werd benaderd door de voogd van Sander om weekendpleegouder te worden. Het pleeggezin en Sander konden in die tijd dan beiden op adem komen. Desiree: ‘Dat ging eigenlijk meteen heel goed. Zowel met Sander als met ons gezin. Juist doordat onze kinderen ouder waren, is er geen concurrentie en reageren zij niet op het gedrag van Sander die gewend was om met gekrijs en boos gedrag zijn punt te maken.’ Desiree snapt dat dit voor veel stress in het gezin zorgde als jonge kinderen daarin meegaan. ‘Bij ons merkte Sander al snel dat krijsen zijn probleem niet ging oplossen. Door het gesprek aan te gaan en de ruimte die hij bij ons thuis krijgt, konden wij terug naar de kern van zijn gedrag. Vaak bleek dat iets heel kleins te zijn, bijvoorbeeld dat zijn sokken niet lekker zaten of dat hij geen zin had in het avondeten. Toen bleek dat hij eigenlijk heel goed kon communiceren.’
Lekker zichzelf
De weekenden bij ons zorgden er echter niet voor dat het thuis beter ging en hij moest een paar weken weg. Desiree werd met haar gezin crisispleeggezin, maar al snel werd dat voltijd. Het lukte niet meer bij het andere pleeggezin. Desiree: ‘Dat bood ons de mogelijkheid om meer regie te voeren over de ontwikkeling van Sander en we hebben alle hulpverlening onder de loep genomen. Als eerste gingen we in gesprek met een psychiater om de medicatie van zijn zeer zware antidepressiva te bespreken. Na een jaar afbouwen was hij van deze medicatie af. Vervolgens bekeken we de overige hulpverlening. In het eerste Ronde Tafel Overleg zaten 15 personen om de tafel die over Sander en ons gezin spraken. In drie jaar tijd hadden we alle therapeuten afgebouwd.’ Ook bleek Sander zulke ontwikkelingsstappen te hebben gemaakt dat het speciaal onderwijs waar Sander al die tijd op had gezeten helemaal niet meer nodig was. Dus is hij in groep 5 van het reguliere onderwijs ingestroomd. Na de zomer start hij op de middelbare school mavo/havo niveau. Ook zit hij op scouting, speelt hij gitaar en is hij fanatiek keeper. Desiree vervolgt lachend: ‘Van dat bange, magere, timide jongetje van toen is Sander uitgegroeid tot een jongen die lekker zichzelf is.’
Eigen eiland
Het is duidelijk dat veel mensen de revue gepasseerd zijn in het leven van Sander. Daarnaast heeft hij ook een ingewikkelde stamboom. Het was voor Desiree en haar man belangrijk om Sander te vragen wie hij in zijn leven wil. Want zo jong als hij was, hij kon het zelf heel goed verwoorden. Hij schetste daarvoor een eiland. Sommige mensen mogen daar samen met hem op wonen. Andere mensen wonen op andere eilanden en mogen af en toe bij hem aanmeren. Desiree: ‘Dat was niet voor iedereen even gemakkelijk om te accepteren. Maar zoals de rechter het tijdens het adoptieproces heel mooi verwoordde: “Ook Sander heeft rechten. En het kan dat deze niet altijd overeenkomen met de wensen van anderen”.’
Tatoeage
Toen het gezin het adoptieproces inging, mocht Desiree van Sander eindelijk zijn naam toevoegen aan de tatoeages met de namen van de andere drie kinderen. Eerdere voorstellen van Desiree hiervoor wees Sander elke keer af. Hij bleef bang dat het een keer mis zou gaan en hij weg zou moeten uit het gezin. Desiree: ‘Alle pleeggezinnen in korte tijd in zijn jonge leven hebben echt wel iets met hem gedaan. De adoptie en de tatoeage geven hem rust en vertrouwen. Ook hij zegt nu: “Ik kan echt niet meer weg”.’
